2020ko martxoaren 9an joan zaigu ama.
Bost aste pasa zien minbizi-diagnosia jakin zuenetik, genuenetik. Otsailaren 1ean jakinarazi zigun, Artetxe medikuak, TAKak argitara ekarria zein mingarria zen.
Mina, hori izan da, amak azken 16 hilabetean barnean zuena baina otsailera arte argitu ez dena. Ondoeza eta tristurarekin hasi zen, heriok bisita egin izan balio bezala, argaltzen eta indarra galtzen hasi zen.
Emakume indartsua, lanerako sortua, arduratsua eta besteei emana izan da gure ama. Bere burua bapatean, hain zahartuta ikusteak negargurea sortzen zion. Ez zen kexatzen denetakoa, ezta besteei lana ematearen aldekoa. Bakardadean burutazio asko izango zituen.
Lehenengo oinazealdian, ahizpa eta biak ikaratu egin ginen. Bazihoala iruditu zitzaigun, isil-isilik, bazihoala. Baina bi egun besterik ez ziren izan. Indarrak berreskuratu zituen.
Baina tristura, barneko tristura sumatzen zitzaion eta ea psikologo batekin hitz egin nahi zuen galdetu nion, erantzuna ezezkoa izango zelakoan. Ba, baietz esan zidan eta gainera ezezaguna izan zedin nahi zuela.
Halaxe iritsi zen Zarauzko Osasun-etxeko Maite Aldabaldetrekurengana, psikiatra bera. Bakarrik joan nahi izan zuen eta
Aukeran, nahiago ez 